Z cyklu "Spotkania z Osobistościami" - EKSKLUZYWNY WYWIAD Z O. MARCINEM WRZOSEM OMI

W ramach rekolekcji wielkopostnych Duszpasterstwo Wilda miało zaszczyt gościć Ojca Marcina Wrzosa OMI, który spędził z nami niezapomniane 4 dni. 'Ściana z butów - czyli misje w Twoim pokoju' to temat prowadzonych przez Niego rekolekcji. 

Nam, czyli Tymoteuszowi Białkowskiemu (T.) i Karinie Wiczarskiej (K.) udało się chwilę porozmawiać z Ojcem. A o czym, to poniżej :-) Gorąco zachęcamy do przeczytania !  

                                            O. Marcin Wrzos OMI w trakcie misji na Madagaskarze. 

                                                      Na zdjęciu z Malgaskimi dziećmi :)

T. : Na początku naszej rozmowy chciałbym się dowiedzieć jak się powinienem zwracać.. Ojciec? Ksiądz?

O. : Do zakonników: Ojcze. Jest taka niepisana zasada, że do zakonników z zakonu, który powstał do Rewolucji francuskiej mówimy "Ojcze", do pozostałych, np. do księży Salezjanów czy Chrystusowców zwracamy się "Księże".

T. : W takim razie z jakiego zakonu się Ojciec wywodzi i jaka była Ojca droga do kapłaństwa?

O. : Jestem ze Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Oblat znaczy 'Ofiarowany', czyli można powiedzieć, że jestem misjonarzem ofiarowanym Najświętszej

Maryi Pannie. A droga do kapłaństwa była.. normalna. Skończyłem technikum, przez siedem lat chodziłem z dziewczyną, jedną i tą samą. Potem się rozstaliśmy w klasie

maturalnej. Wcześniej.. Oaza, jakieś próby Ewangelizacji. Potem święcenia, po których od razu byłem w Poznaniu. Poszedłem na studia.. drugie i trzecie, czyli

politologia i dziennikarstwo. Jak je skończyłem to poszedłem na studia z misjologii. Tylko w Warszawie jest taka dziedzina nauki, misjologia, nie tylko teologia

misji, ale też religioznawstwo. Wszystko, z czym się misjonarze stykają na misjach - kulturoznawstwo, religia, entologia. To wszystko stanowi taki konglomerat.

T. : Jakieś pewnie choroby tropikalne?

O. : A złapałem.. złapałem J

T. : Gdzie to się stało?

O. : Bo w międzyczasie byłem trochę, ponad rok na Madagaskarze. W ramach studiów doktoranckich, żeby nie być teoretykiem misji.

T. : Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów, do którego Ojciec należy - czym się ono charakteryzuje?

O. : Oblatów charakteryzują cztery rzeczy, tak w skrócie. Nasz założyciel, święty Eugeniusz jest patronem nowej Ewangelizacji, więc "ją uprawiamy".

Potem naszym charyzmatem jest misyjność właśnie,następnie maryjność, (bo Maryi Niepokalanej) i wspólnotowość. Oblaci na misjach nigdy nie są sami. Jak

gdzieś wyjeżdżamy to w placówce jest minimum trzech Oblatów. I to jest fajne, bo czasem samotność bardzo zżera gdzieś tam.. w innej kulturze, na innym kontynencie. To jest bardzo, bardzo pomocne.

T. : Jak Ojciec trafił na Madagaskar?

O. : Wiesz.. prosiłem prowincjała trzy razy o wyjazd na misje. Raz, drugi, trzeci i się nie zgodził. Mówi: studiujesz politologię, to ją skończ - skończyłem.

Potem dziennikarstwo - skończyłem. Zawsze coś było. I jak sobie powiedziałem, że nie będę pytał czwarty rok to mnie wezwał pod koniec sierpnia i powiedział,

że mam się uczyć francuskiego, bo w listopadzie wyjeżdżam.

T. : A czemu Madagaskar? Czy to był przemyślany wybór?

O. : Oblaci w Afryce- polscy Oblaci, bo jesteśmy bardzo liczni - Oblaci są w ponad stu krajach, łatwiej wymienić gdzie nas nie ma niż gdzie jesteśmy.

Polscy Oblaci są obecni szczególnie w Kamerunie i na Madagaskarze. No i akurat.. Madagaskar, tak wyszło. Jestem bardzo zadowolony.

T. : A jeśli opisać w jednym zdaniu to miejsce? Madagaskar? Jak pojechał tam Ojciec pierwszy raz? Czy da się w ogóle zamknąć to wrażenie w jednym zdaniu ?

O. : W jednym zdaniu... No pięknie, no. ;)

Wspaniali ludzie i w ogóle... Jest taka historia, ale ona jest na pięć zdań, więc..

T. : Dobra, niech będzie pięć zdań.

O. : Jest taka historia Malgaska, jak powstała Afryka. Mianowicie na Madagaskarze jest las tropikalny, jest pustynia.. są te wszystkie elementy, które są w Afryce.

I legenda mówi, Bóg najpierw stworzył Madagaskar.. Tak popatrzył, zachwycił się, że jest piękny.. I dopiero wówczas stworzył Afrykę. Tak, więc według ludzi na

Madagaskarze, Madagaskar był prototypem Afryki, który Pan Bóg stworzył. I dlatego jest taki piękny i wszystko jest w nim, choć jest znacznie mniejszy niż Afryka.

T. : Jakby Ojciec odpowiedział, czemu właściwie misje są ważne i czemu należy na nie wyjeżdżać?

O. : Ja poszedłbym w tą stronę: Jeśli ktoś jest zakochany to najczęściej chce.. po prostu mówi o tej osobie. Chłopak jest zakochany w dziewczynie.. "Rewelacja! Fantastyczna! Jak ona mówi, jak się porusza.. Jakie ma super włosy itd. Jakie ma cechy..".  To można przerzucić na misje - jeśli się bardzo kocha Pana Jezusa to jest w nas taka werwa, że chcemy, by jak najwięcej osób go poznało. No i myślę, że to jest właśnie cel misji: by jak najwięcej osób Go poznało.. Poznało Kościół.

T. : Ale to wynika, jak to Ojciec pięknie mówi, z tej wiary, z miłości do Jezusa, którą się chce przekazywać? Czy czasami może to po prostu być kolejne zadanie do wypełnienia?

O. : Mhm.. Wiesz, nie ma takiego zgromadzenia w Polsce, które by wysyłało na misje na siłę. Trzeba się zgłosić. To się tak nazywa.. "powołanie w powołaniu". Masz powołanie np. do bycia w zgromadzeniu, ale masz jeszcze powołanie do tego, co masz w nim robić. I trzeba coś takiego odkryć w sobie. Najczęściej to się tak zdarza, że jeżdżą najbardziej praktyczni księża, którzy z jednej strony zabiją świnię i zrobią kiełbasę, bo trzeba z czegoś żyć, jednocześnie umieją zaorać pole i jeszcze przy okazji głoszą Ewangelię i potrafią jak trzeba kogoś opatrzyć, działać.

T. : A co powoduje o powodzeniu takich misji? Bo wiem, że na Madagaskarze to się świetnie udaje. Już ponad połowa tamtejszej ludności jest katolikami właśnie dzięki pracy misjonarzy tam na miejscu.

O. : Powiem tak: Powiedzą Ci stare wygi misyjne, że sprawcą misji jest Duch Święty. Nasz Generał Oblatów, Amerykanin, jak z nim rozmawiałem to mówi, że, to jest ciekawe dla mnie to w ogóle rewolucja myślowa, według niego trudniejsza jest nowa Ewangelizacja w Stanach czy w Polsce niż wyjazd na misje. Dlaczego? Bo on mówi, jak był na misjach w Brazylii to pstryknie i mówi: "Dobra, jutro mamy spotkanie biblijne" I sto pięćdziesiąt osób mu przyszło. A jak wrócił do Stanów Zjednoczonych to okazuje się, że robi w jakieś parafii krąg biblijny i się cieszy jak ma pięć osób. Z jednej strony jest to trudna sprawa, bo jesteś gdzieś daleko, ale pod względem duszpasterskim Ci ludzie są bardziej otwarci na Pana Boga. Mają w sobie więcej takiej naturalnej religijności niż ludzie Zachodu.

K. : A właśnie.. A propos takich różnic - mi się nasunęła refleksja podczas rekolekcji, że przywiózł tutaj Ojciec wśród tych doświadczeń z Madagaskaru, taką cząstkę tych misji. Pytanie brzmi tak: czy czuje się ksiądz misjonarzem teraz tutaj w Polsce? Mówiąc, świadcząc o tych misjach na Madagaskarze?

O. : Jeśli chodzi o misje ad gentes, czyli, że misjonarzami, jeśli zdefiniujemy ich jako tylko tych, co są za granicą i głoszą do tych, którzy po raz pierwszy słyszą o Jezusie, to na pewno nie. Ale dla mnie jest to wielka tęsknota i czasem jak łapię doła to sobie otwieram okno, robię sobie herbatę z malinami i sobie wspominam "Mmm jak fajnie.." Tęsknię po prostu za tymi ludźmi. Czasem tam maila pchnę do braci malgaskich, ale oni tam może raz na kwartał odbierają, jak tam się gdzieś dorwą do Internetu..

T. : Czyli rozumiem, że Ojciec chciałby tam wrócić?

O. : Aaaa.. nie chciałbym, żeby to przełożeni usłyszeli. Nie wiem czy Madagaskar, ale przyznam, że myślę o Rosji, gdzieś tam na Syberii, może o Turkmenistanie. Oblaci są też nazywani przez Papieży w dokumentach 'specjalistami od misji najtrudniejszych'. Mianowicie, klasyczne misje to Afryka, Ameryka Łacińska i tak dalej. Oblaci są chyba jedynym Zgromadzenie, które specjalizuje się w misjach u Eskimosów. I tak na przykład za kołem podbiegunowym w Kanadzie są Eskimosi, Eskimosi są na Grenlandii. My tam też jesteśmy. Dzisiaj maila wymieniam z moim kolegą z roku, który pracuje u Eskimosów, .. Daniel, święty człowiek. To właśnie o nim opowiadałem, że raz coś tam nagrzeszył i musiał kieszonkowe trzymiesięczne dać na samolot, na awionetkę, żeby polecieć do współbrata, żeby się wyspowiadać i wrócić. To są jedyne wyjątki, gdzie Oblaci mieszkają sami, bo nie dałoby rady inaczej. To są małe wioski po 200-300 osób i tam trzech księży utrzymać.. albo, żeby tam gdzieś dotrzeć dalej, to jest katastrofa.

T. : A co dzisiaj Bóg mówi do młodych ludzi- na Madagaskarze, gdzie jest młody Kościół a tutaj w Polsce? Ksiądz ma doświadczenie w duszpasterstwie, bo też jest duszpasterzem akademickim.. Ciekawy jestem, czy to co mówi Bóg dzisiaj do nas, wyzwania jakie przed nami stawia, czy one się różnią czy zawsze będą takie same?

O. : Ja myślę, że Bóg zawsze mówi to samo, tu i tu. Ewangelizujcie.. miłujcie się.. bądźcie mi wierni, ale w każdym z tych miejsc inaczej się to realizuje. Inaczej się to realizuje tam, gdzie "Miłujcie się” polega na tym, że ktoś nie ma się w co ubrać i dzielisz się swoim ubraniem, bardzo autentycznie. A inaczej tutaj, gdzie w Polsce miłość bliźniego może polegać na tym, że.. nie wiem.. ktoś nie ma dostępu do Internetu i  ktoś mu powie: "No dobra, chodź do mnie i się podłącz kablem do źródła wielkiej radości". No.. ale myślę, że te same wyzwania są tu i tu. I trudno mi powiedzieć gdzie jest łatwiej, a gdzie jest trudniej. Po prostu jest inaczej. Widzisz, .. na Madagaskarze 25 - 30% ludzi umie pisać i czytać, i to jest jedna z największych bied tego państwa. Na studia w związku z tym dostaje się może 1,5% tak średnio z populacji, a może nie.. Oni tam nie mają na przykład szans intelektualnych, ale z kolei jak już coś robią to robią to rewelacyjnie. Jak kochają Pana Boga to na zabój.. czyli są wierni. A u nas masz świetne warunki, ale z Panem Bogiem to już gorzej, bo chce się Panu Bogu stawiać warunki. Chce się samemu decydować co jest dobre, a co złe... U nich jest jasne: "Nie zabijaj" to "Nie zabijaj". A u nas „Nie zabijaj”, ale mała gwiazdka: "No jak dziecko z gwałtu - to cyk".

K. : No właśnie, my jako polscy młodzi ludzie, czego moglibyśmy się nauczyć od młodzieży z Madagaskaru? Na czym moglibyśmy się wzorować? W czym ich naśladować?

O. : Teraz się uśmiecham bardzo, bo sobie wyobrażam Was tam.. Ja myślę, że taki miesiąc by się Wam przydał.. co najmniej. Zobaczyć tamten Kościół, tamtych ludzi, którzy mają czas dla siebie. Ludzie tam są tak bardzo ludzcy, spotykają Cię, rozmawiają z Tobą. Dla nich więzy rodzinne są niesamowicie ważne, dla nich przyjaźnie są na całe życie. Poza tym są niesamowicie też ekspresyjni. Ja jestem kapelanem harcerzy ZHR i jak dowiedzieli się w takim mieście Tamatave nad Oceanem Indyjskim, że przyjechałem, nagle okazało się, że przyszło mrowie ludzi, dwa czy trzy tysiące skautów, bo chcieli się po prostu ze mną spotkać. Tylko dlatego. I co więcej zrobili coś rewelacyjnego, bo zaczęli przedstawiać tańcem historię Madagaskaru. Dla nich taniec jest środkiem ekspresji i rewelacyjnie zresztą to wygląda. Dla nich jest to normalne. No a u nas przyjechałby jakiś Mangasz i akurat by ktoś się tym przejął .Zupełnie inna otwartość na człowieka. Myślę, że tego wszystkiego. No i to co jest związane z wiarą . Oni na serio to traktują. Jak już gdzieś pójdą to na 100% .

T. : Wracając jeszcze do tematu rekolekcji. Co powinniśmy zapamiętać z tych rekolekcji, z tych czterech dni spędzonych z Ojcem, wsłuchanych w to słowo nam przekazywane?

O.  : Tak pobożnie to wszystko nazywasz. Jeśli chodzi o to co mamy zapamiętać w skrócie . Chodzi o to, abyśmy zapamiętali Słowa Benedykta XVI , że największą miłością względem drugiego człowieka jest to , że można mu głosić Ewangelię . Kropka. Chcieliście jednym zdaniem.

K. : Ostatnie pytanie. 

O. : A czy mam dziewczynę ? Aktualnie nie.

K. : Nie . Jaki ma ksiądz numer buta ?

T. : Tak, zainteresowanie było duże ze względu na obecność butów na naukach rekolekcyjnych, na każdy dzień inna para butów.

O. : 42 , ja mam drobną stopę.

T. : Dziękujemy bardzo za tą rozmowę.

K. : Bóg zapłać !