Alleluja!

Niech zabrzmi Panu chwała w niebiosach

na wysokościach cześć niech oddadzą,

wielbijcie Pana, duchy niebieskie,

wielbicie Pana, Jego zastępy! Alleluja!

 

Chrystus zmartwychwstał! Alleluja!  

Zwyciężył śmierć i otworzył dla nas bramy swojego królestwa!

W tym najradośniejszym ze wszystkich dni życzymy Wam Zmartwychwstania! Niech radość, która roziskrzyła dzisiejszą mroźną noc towarzyszy nam przez cały rok! :)

Paroles, paroles, paroles...

czyli Słowa, słowa.. tylko słowa rzucane na wiatr.. jak to wyśpiewywała Dalida.

   Od lat siedemdziesiątych niewiele się jednak zmieniło - dochodzę do takiego wniosku analizując nasze zachowania społeczne.. Nadal sobie nie ufamy, oskarżamy o kłamstwa i nie rozumiemy się - nie potrafimy ze sobą rozmawiać. No właśnie.. nie potrafimy. Jest to temat znany każdemu terapeucie i psychologowi. Wałkowany przez wychowawców w szkołach i poruszany na forach internetowych. Trudny, bo bardzo ważny - najistotniejszy wręcz, jeśli chodzi o budowanie relacji. Jak nietrudno się domyślić, po tym jakże poruszającym wstępie, na naszym poniedziałkowym spotkaniu zmierzyliśmy się z wieżą Babel próbując odpowiedzieć sobie na pytanie: Jak ze sobą rozmawiać?

   Zamiast nawiązywać do amerykańskich naukowców (których nota bene nikt jeszcze nie widział) odwołaliśmy się do naszych osobistych przeżyć. Tak się nieszczęśliwie składa, że tym jednym doświadczeniem z pewnością każdy z nas może się podzielić - doświadczeniem zranienia przez słowa i niezrozumieniem. W dzisiejszym świecie, zabieganym, chwiejnym i pełnym niebezpieczeństw, tak naprawdę największe zagrożenie stanowimy dla siebie my sami, a dokładniej nasza niecierpliwość, antypatia i egoizm, co można określić w dwóch słowach: brak miłości. Na spotkaniu podczas dyskusji, bogato uargumentowanej życiowymi przykładami, staraliśmy się zlokalizować przyczynę naszych problemów. Nasz duszpasterz, jak zwykle nie pozwalając nam odejść od tematu, przedstawił nam bardzo konkretne "wskazówki komunikacyjne", nad którymi chyba każdy z nas powinien się chwilę zastanowić.. Pozwoliłam sobie wypisać je poniżej gwoli przypomnienia dla osób nieobecnych ciałem (i duchem) na spotkaniu.

Jak rozmawiać? podsumowanie księdza Adama:

1) Wysłuchaj! - słuchanie będące wyrazem miłości do bliźniego jest kwitesencją owocnej komunikacji

2) Mów ad rem, nie ad persona! Często w rozmowie odchodzimy od meritum sprawy, zaczynając kierować swoje uwagi (często niesprawiedliwe) do naszego rozmówcy, co w 99% przypadków prowadzi do kłótni.

3) Przed - w trakcie - po - emocje mają zasadniczy wpływ na to w jaki sposób rozmawiamy ze sobą - ważnych tematów nie należy, więc podejmować w napiętej atmosferze.

4) Priorytety:
         
              słuchanie   >  mówienie
          dzielenie się   >  dyskutowanie
          zrozumienie   >  ocenianie


To tyle jeśli chodzi o teorię. Zainteresowanych praktycznym szkoleniem swoich kompetencji komunikacyjnych zapraszamy w poniedziałek o 19.30. Przegadasz nas - przegadasz każdego ;)

WSPÓLNOTA BUREGO MISIA, czyli jak można stać się Burym Niedźwiedziem

Jakiś czas temu spotkanie poprowadziła nasza wspaniała i niezastąpiona koleżanka - Natalia. 

Podjęła temat bardzo jej bliski, z którym zmaga się, któremu poświęca swój czas i siły, oddaje kawałek siebie o nic nie prosząc w zamian. 

Chciała coś ważnego powiedzieć! I zrobiła to, ach jak ona to zrobiła :-)

Oto kilka słów od Natalii:

 „SPRAWNI – NIEPEŁNOSPRAWNI, czyli o tym, że pomagając zyskujemy więcej niż dajemy”

Ktoś mądry powiedział kiedyś „Nie szukaj ograniczeń w możliwościach, tylko możliwości w ograniczeniach”. 4 lutego na spotkaniu Duszpasterstwa Akademickiego miałam okazję opowiedzieć o sporym fragmencie mojej codzienności, który dzielę z członkami pewnej niezwykłej wspólnoty.

Wspólnota Burego Misia została założona w 1983r. przez księdza Czesława. Należą do niej dorosłe osoby niepełnosprawne – Bure Misie i ich pełnosprawni przyjaciele – Bure Niedźwiedzie. Działalność wspólnoty dzieli się na dwie, zupełnie ze sobą spójne części – życie na Osadzie Burego Misia na Kaszubach i naszą aktywność, np. w Poznaniu.

Do Wspólnoty dołączyłam w październiku 2012 roku, w znacznej mierze ze względu na wybrany przeze mnie kierunek studiów. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że na pierwsze spotkanie z Misiakami jechałam zrelaksowana i spokojna. BYŁAM PRZERAŻONA! Nie wiedziałam jak się zachować, jak patrzeć, żeby „się nie gapić”, jak rozmawiać z osobą niepełnosprawną. Ale… Kiedy przywitały mnie szeroko rozłożone ręce Macieja, który powiedział: „Witaj Natalia” moje obawy szybciutko zniknęły…

Dzięki członkom wspólnoty – dzięki Osadnikom i Poznaniakom – na nowo odkrywamy, my Bure Niedźwiedzie, sens słowa „przyjaźń”. Nie jesteśmy idealnymi przyjaciółmi, o nie. Popełniamy błędy, ale nie to jest ważne. Liczy się to jak otwieramy się dla siebie wzajemnie.  Liczy się RADOŚĆ jaka maluje się na twarzach naszych „podopiecznych”, kiedy spędzamy z nimi trochę czasu, ale przede wszystkim liczy się MIŁOŚĆ jaką ofiarujemy i jaką otrzymujemy w zamian z podwójną mocą.

Bo przecież „Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę i wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym”!

Kilka zdjęć z Osady :

  A na koniec zamieszczam linki do filmów zamieszczonych na portalu YouTube prosto z Osady:

Osada, 2008r.
https://www.youtube.com/watch?v=-8a2pYN2ss0

Obóz Wspólnoty Burego Misia, 2012r.
https://www.youtube.com/watch?v=M5icHdc7E1s

Film z Osady dla kanału ReligiaTV
https://www.youtube.com/watch?v=cDpjwKm5qJM


GORĄCO POLECAMY !!! 
I Ty możesz zostać Burym Niedźwiedziem !!!